دوران کودکی اش را این گونه سپری کرد که درس از وفا و وفاداری و شجاعت می گرفت و در مسیر امام حسین(ع) تربیت یافت. تا هفت ساله شد و پای به مدرسه ابتدایی توره گذاشت تا کسب علم و دانش داشته باشد، او تا پنجم ابتدایی بیشتر نتوانست درس بخواند و به خاطر مشکلات زیادی که بر سر راهش بود مجبور به ترک تحصیل شد پس از آن در کار کشاورزی به پدر کمک می کرد تا زمان خدمت مقدس سربازی فرا رسید و به عنوان پاسدار وظیفه به خدمت سربازی اعزام شد.

شهید ترابی در زمان جنگ تحمیلی به جبهه رفت تا از مکتب، قرآن و دین اسلام دفاع کند. وی در سال دوم خدمت خود در شلمچه از ناحیه پهلو مورد اصابت ترکش قرار گرفت ولی اهمیت زیادی به جراحت وارده نداد و بعد از مدت کمی استراحت مجدداً به خدمت مشغول شد. غافل که ترکش مذکور ناشی از بمب های شیمیایی دشمن بوده است. ۴ ماه بعد از مجروحیت، عوارض ناشی از آن او را از پای درآورد.

وی به بیمارستانی در تهران اعزام و بعد از یک سال بستری شدن در بیمارستان تهران و انجام چند عمل جراحی، پزشکان او را به بیمارستانی در شهر اهواز اعزام نمودند و در اهواز هم بعد از چند ماه و انجام چند عمل جراحی دیگر او را به بیمارستانی در اصفهان منتقل نمودند. او پس از سال ها مبارزه با درد و رنج ناشی از مجروحیت شیمیایی بدون این که لحظه ای به خود تردید نشان دهد در روز پنجشنبه دوازدهم مهر ماه 1367 هنگام عمل جراحی به شهادت رسید.

شهید ترابی جراحات و مصدومیت خود را در راه اسلام نا چیز می دانست و اظهار می داشت اگر برای خدا مجروح شده ام پس جای هیچ گله یا حرفی نیست و رضایم به رضای او. به هر حال پیکر مطهر و نحیف او بر روی دستان اهالی شهید پرور و قدر شناس توره تشییع و در گلزار شهدا زادگاهش به خاک سپرده شد.

منبع: مسافران افلاک، ص ۶۸.